İşsizin Reenkarnasyonu Cilt 10 Bölüm 11

Bölüm 11

Bir Kafanın Nesi Var Üç Kafanın Sesi Var

 

Nanahoshi’yi koruma altına almamızın üzerinden bir hafta geçti, ve en kötüsünü atlatmış gibi görünüyordu. Az da olsa yemek yiyordu. İsterse banyo yapıyordu ve kendini boğmadan geri çıkıyordu.

Daha önce onda parlayan hırs kaybolmuştu. Sanki onu ayakta tutan ipler kesilmiş gibiydi. Birdenbire porselen kadar kırılgan ve hentai’lerde yakuza tarafından kandırılıp vücutlarını satmaya zorlanan kadınlar gibi aciz birisi oluvermişti.

Onu yalnız bırakamazdım. Luke gibi biriyle karşılaşmaması için de dikkatli olmalıydım. Şu anda ondan hissettiğim tek şey teslimiyet duygusuydu. Deneyin başarısızlığı onu derinden sarsmıştı.

Hiç bu büyüklükte bir talihsizlik yaşamamıştım. Bu olaya verebileceğim en yakın örnek, birkaç yılımı hayatsız gibi online oyun oynayarak geçirdikten sonra tüm emeğimin çöp olmasıydı. Giriş bilgilerimin geçersiz olduğunu gördüğüm ve hesabımın banlandığını bildiren e-postayı aldığım an kalbim küt küt atmaya başlamıştı. Bütün günü hiçbir şey yapamadan geçirdim. İtirazlarımı adminlere bildirdim ve şiddetle itiraz ettim ama sonunda ağlayarak uyumaya gitmek zorunda kaldım. Sonraki bir ay boyunca herhangi bir şeyi yapmak için motivasyon bulamamıştım. Daha sonra asla bir başka online oyuna para yatırmayacağıma yemin ettim.

Ancak Nanahoshi’nin araştırması online oyunla aynı değildi. Amacı kendi dünyasına dönebilmekti. Eğer pes ederse, yaşamaya devam edemeyeceğinden korkuyordum. Onu cesaretlendirmek için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordum ama tüm bu süre boyunca sersemlemiş durumdaydı. Dediklerimi duyup duymadığını bile bilmiyordum.

Ama tam da ondan artık şüphe etmeye başlamışken…

Bir gün aniden, “Her şeyi çözdüğümü sanıyordum,” diye mırıldandı.

Cevap vermek yerine sadece dinledim.

“Büyü çemberi temelde bizim dünyamızda devre kartı dediğimiz şeye benziyor. Birkaç devre kalıbını birleştirerek tek bir fonksiyon yaratıyorsun. Fakat ne yaparsam yapayım devrenin bir kısmı bağlanmıyordu. Kabloları nasıl değiştirirsem değiştireyim, bir parça diğerlerine bağlanmıyordu. Zorlamayı denesem de hep farklı bir yerden farklı bir arıza çıktı.”

O bağlanamayan devreyi bağlayabilmek için çemberin boyutunu neredeyse iki katına çıkarmış olmalıydı. Ardından, ortaya çıkan arızayı telafi etmek için başka bir devre daha eklemişti. Ancak yine de bu, büyü çemberinde yeni bir arızaya neden olmuştu. Ne kadar denerse denesin, sorunun ne olduğunu bulamıyor- belki de sadece yine bağlanamayan o devre olabilirdi.

“Bu fiziksel olarak imkânsız. Bu da eve dönmemin hiçbir yolu olmadığı anlamına geliyor.”

Sorunsuz görünmesine rağmen, büyü çemberi onun yıllar süren özenli bir çalışmayla ortaya çıkardığı bir şeydi. İlk bakışta, son derece çetrefilli olsa da eninde sonunda çözülebilecek bir problemdi bu. Ancak gizemli arıza aksini gösteriyordu.

Nanahoshi yatağa yüzüstü düşerken “Hiç umut yok.” dedi.

Çemberinin diyagramını almak için araştırma odasına yöneldim. Konuşması zihnimde bir şeyleri harekete geçirmişti ama onu vaktinden önce heyecanlandırmak istemezdim. Önce yapılabilecek bir şey var mı yok mu teyit edecektim.

Ertesi gün Cliff ve Zanoba’yı araştırma odasına çağırdım. Atasözünde olduğu gibi, tek kafanın nesi var üç kafanın sesi vardı, bu yüzden biz üç dâhinin beyninden fışkıran gücü kullanacaktım. Cliff’i çağırdıktan sonra Elinalise de doğal olarak yakama yapıştı. Araştırma odasına sık sık gidip geliyordu, peki ya dersleri ne durumdaydı? Bu gidişle okuldan atılmazsa şanslı olacaktı.

“Sessiz gibi birinin bu hale düştüğüne inanmak zor. Daha dayanıklı bir yapısı varmış gibi görünüyordu,” diye belirtti Elinalise.

“Gerçekte güçlü insanlar kendilerini dünyadan izole edip tüm yüklerini tek başlarına taşımazlar.”

“Şey, tabii haklı olabilirsin.” Elinalise omuz silkti. Verimli sosyal hayatına rağmen Nanahoshi ile fazla etkileşime geçmemişti. Ve öyle görünmese de genç kadınları yönetmekte ustaydı. Nanahoshi’nin biraz rahatlamasını sağlamak için onun yardımını almak yerinde bir fikir olabilirdi.

“Pekâlâ, siz ikiniz. İlk önce şuna bir bakın.”

Onlara şemayı gösterdiğimde Cliff hemen kaşlarını çattı. “Bu dağınık bir çember.”

Dağınık mı? Bu ilginç bir ifade tarzıydı. “Dağınık ve düzgün çemberler mi var yani?” diye sordum.

“Elbette var. Büyülü aletler oluştururken çemberleri düzgün ve küçük tutmak gerekir. Ben olsam bunu çok daha düzgün çizebilirdim. Örneğin, buradaki devreyi şuradaki devreye bağlasaydınız, çok daha derli toplu görünmesini sağlayabilirdiniz.”

“Hmm,” dedim. Başkasının çalışmasını eleştirmek kolaydı. Eğer onun önerdiği gibi yapsaydık bile, muhtemelen çemberde başka arızalar olabilirdi.

“Ah, ama fikir bir harika. Bu kısmı buraya bağlamak benim hiç aklıma gelmezdi. Aa, anlıyorum. Bu bölümün bu kadar karmaşık olmasının sebebi şurası…” Cliff çembere baktı ve kendi kendine mırıldanmaya başladı. “Şurası, burası… Araştırmama daha fazla özen gösterseydim belki daha fazla mantık yürütebilirdim…”

Zanoba, “Usta, bu ne tür bir büyülü çember?” diye sordu.

“Sessiz’in üzerinde çalıştığı şey buydu – çağrı çemberleri. Ama biraz tıkandı, ben de ona yardım etmek için sizin görüşlerinizi almak istedim.”

Zanoba başını öne eğdi. “Ama büyü çağırmak bizim uzmanlık alanımızın dışında, öyle değil mi?”

“Eğer bu sorunu çözemezsek, öyle olduğuna inanabiliriz.”

Nanahoshi çemberin sırrını tek başına çözememişti, bense grup olarak başarabileceğimize inanıyordum. Hatta tam da hepimiz farklı alanlarda uzman olmamız buna alternatif bir yaklaşım geliştirmemizi sağlayacaktı.

“Her neyse, lütfen bu bölüme bakın. Anlaşılan burası çemberin bağlantısının koptuğu yer. Görüyor musunuz.” Kağıtta deney sırasında ortaya çıkan yırtığı işaret ediyordum.

“Hım? Oh. Bağlantının kesildiği yer burası mı yani? Fark etmemiştim bile. O zaman bu çember tamamlanmamış, değil mi? Yani yırtığa bağlanması gereken kısım… burası mı?”

Cliff şaşırmıştı. Kendini dahi ilan etmesine rağmen, görünüşe göre bunu hemen fark edememişti. Eh, işler böyle yürüyor değil mi, diye düşündüm. “Bu devreyi nasıl bağlayacağımıza dair parlak fikrin var mı?”

Cliff kollarını kavuşturdu ve düşüncelere daldı. Kendi kendine “burada” ve “orada” diye mırıldanmaya başladı. Göğüs cebinden bir not defteri çıkardı ve çeşitli şeyler karalamaya başladı. “Bu zorlu bir sorun. Belki tamamını yeniden çizersen –hayır, ama o zaman… Bu imkânsız.”

“Çok katmanlı bir yapı kullansaydık işe yaramaz mıydı?” Zanoba araya girdi.

Cliff kuşkulu görünüyordu. “Çok katmanlı bir yapı mı? Sen neden bahsediyorsun?”

“Araştırmam olan figür bebekte, tek bir fonksiyon yaratmak için bir araya getirilmiş birkaç büyülü çember katmanı var. Ancak araştırmama daha yeni başladım, bu yüzden henüz doğru düzgün bir daire bile çizemedim, ama…”

“Bekle, figür mü? Şu geçenkini mi diyorsun? Bir bakayım.”

Zanoba, “Efendim, bu sizin için uygun mu?” diye sordu.

“Evet, elbette.”

Zanoba bize bebeğin kolundan bir parça getirdi. Cliff büyük bir ilgiyle inceledikten sonra şöyle dedi: “Bunu yapan kişi bir dâhiymiş!”

Cliff gibi kendini beğenmiş birinin bunu söylemesi takdire şayandı.

“Daha önce hiç böyle bir büyülü çember görmemiştim,” diye devam etti. “Şey, benim bunun arkasındaki mekaniğin ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Bunlar üst üste iki büyü çemberi mi? Hayır, öyle denemez. Bundan fazlası var. Hepsi bir araya gelmeden düzgün hareket edemezdi. Ama kırılmış olmasına rağmen hala hareket edebiliyordu. Neden? Kahretsin, nedir bu çemberin olayı?!” Cliff hayal kırıklığı içinde dişlerini sıktı. Neredeyse Vegeta’nın Goku’nun güç seviyesine tanık olması gibi — 9,000’in üstünde!

Ç.N: Dragon Ball Z animesinde Vageta, Goku’yla karşılaştığında gücü karşısında sinirleniyor ve gözlüğünü kırıp “It was over 9,000!” diyor. Sonra bu olay bir internet meme’i haline geliyor.

“Henüz tüm ayrıntıları ben de bilmiyorum ama kitaba göre bu çember dirseğin hareketini kontrol ediyor.” Zanoba, Cliff’in sorusuna o kadar rahat bir şekilde cevap verdi ki, Cliff gözyaşlarına boğulacak gibi oldu.

Elinalise hemen yanına koştu ve adamın başını göğüslerine doğru çekti, saçlarını okşamaya başladı. “İşte, işte oldu, sen de bir dahisin, Cliff. Konuyu kendin araştırmış olsaydın sen de aynı derecede bilgili olurdun.”

“B-bunu biliyorum ben!” Kendini toparladığında yüzü kıpkırmızı oldu.

Mükemmel, Elinalise. Sana güvenebileceğimi biliyordum. Ama yatak odası olayını sonraya saklar mısın? Şu an biraz meşgulüz.

“Usta Cliff. Eğer bebek için kullanılan tekniğin aynısını kullanırsak, bunun Sessiz’in çevresiyle olan sorununu çözeceğini düşünüyor musunuz?”

“Herhangi bir yorum yapamam. Ama denemeye değer.”

En azından bir kurşundu. Nanahoshi çemberlerini sadece tek bir düz zemine çizmişti. Belki de onları katmanlamak ya da bükmek hiç aklına getirmemişti. Belki de bunu henüz denememiş olmasının bir nedeni vardı. Birincisi seçenek olması ve bunun onu bir kez daha motive etmeye yetmesi için dua ediyordum.

***

Ertesi gün Nanahoshi’yi de yanıma alarak araştırma odasına döndüm. Bir önceki günü dağınık odayı düzene sokmakla geçirmiştim ve Zanoba’yla Cliff bizi temiz ama yine de düzensiz olan bu odada bekliyorlardı. İkisi Nanahoshi’nin yıllar boyunca topladığı araştırma verilerini inceliyorlardı.

Onları gören Nanahoshi alaycı bir sesle güldü. “Bu da ne böyle? Beni buraya hepiniz ırzıma geçebilesiniz diye mi getirdin?”

Ç.N: DSAKJNAomsKDMQWlkdmaIKOMN

Gerçekten mi? Öz yıkım yolunda ne kadar ileri gitmişti? Hepsi bir kez başarısız olduğu için mi? Sanırım bir insanın tüm hayatını altüst etmek için tek bir büyük hata yetiyordu.

“Bu ne cüret?! Ben Millis’in sadık bir takipçisiyim!” Cliff öfkeliydi. Millis inancının bekâretle ilgili ilkeleri Hıristiyanlığınkilere benziyordu. Tek eşlilik, zina yok, vs. vs. Çok sıkı.

“Sen öyle diyorsan.” Nanahoshi dengesiz biçimde süzüldü ve oturdu. Sonra sandalyesinde geriye doğru yaslandı.

“Usta Cliff, Zanoba, dün ne bulduğumuz hakkında konuşalım.”

Nanahoshi, Cliff’in kırmızı kalemle düzelttiği dairesinin bir versiyonunu ona gösterirken ilgisiz bir şekilde dinledi. Sonra Zanoba’nın araştırmasına dayanan çok katmanlı yapı önerisini. Ve son olarak da benim bulduğum fikri: üç boyutlu daireler. Tüm bunları yüzünde en ufak bir duygu belirtisi olmadan dinledi, sanki donmuş gibi kıpırdamadan oturdu.

Sonra bakışlarımız buluştu. İlgisiz olduğu söylenemezdi. Yalnızca ifadesizdi, konsantre olmuştu.

“Ah.” Nanahoshi aniden konuştu. “İşe yarayabilir,” diye mırıldandı. Sonra oturduğu yerden sıçradı. “Demek öyle, olan bu. Düz bir yüzeye çizim yapmaya bu kadar takılmam için hiçbir neden yoktu. Bu mantıklı elbette. Kâğıt üzerine koymak derinlik sağlayacaktır. O kağıtları katmanlandırırsam istediğim kadar büyük bir sihirli daire yapabilirim. Bu kadar basit bir şeyi neden daha önce düşünmedim ki?!”

Nanasoshi endişeyle odanın içinde üç ya da dört kez volta attı. Masasından kağıt kalem aldı ve çizmeye başladı. Formüle benzeyen bir şeyler yazıyor, çabucak siliyor, sonra yeniden başlıyordu. “Ah, hayır! Böyle olmaz!”

“Hey, demek istediğin bu değil mi?” Cliff, hiçbir şeyin farkında olmadan kafasını Nanahoshi adlı ayının kafesine sokmuştu. Birdenbire kırmızı bir kalem çıkarmış ve notuna açıklama eklemişti. İşte bizim Cliff, diye düşündüm alaycı bir şekilde. Odadaki hava iyiden iyiye değişti ve tabii ki o hala okuyamıyor.

“Demek öyle. Oldukça zekisin,” diye övgüde bulundu Nanahoshi.

“Elbette öyleyim. Ben bir dahiyim.”

“O zaman buna ne dersin? Buraya ne yapmalıyım? Bir süredir bu kısımdan emin değildim.”

“Bekle bir saniye.”

Cliff ve Nanahoshi birlikte iyi çalışıyorlardı. Ayaktaydılar. Omuz omuza vermiş, bir kâğıda bir şeyler karalıyorlardı. Çalışmalarına şöyle bir göz attım ama bana bir çocuğun karalamaları gibi göründü. “Zanoba, ne yaptıklarını anlıyor musun?”

“Benim anlayışımın çok ötesindeler”

İkimizde dışlanmıştık. Buna rağmen, Cliff kesinlikle inanılmazdı. Büyü çemberlerini araştırmaya başlayalı o kadar da uzun zaman olmamıştı. N’olursa olsun. Nanahoshi’nin keyfi yerinde görünüyordu. Bu sefer başarılı olamasa bile, en azından bir kez daha bir dayanağı ve umut etmek için bir nedeni vardı.

“Üzgünüm Zanoba, ama senden kalıp bu ikisine göz kulak olmanı istemeliyim.”

“Nereye gidiyorsunuz, Usta?”

“Elinalise’i çağıracağım. Erkeğinin kendisi yokken başka bir kadınla bu kadar samimi olmasından hoşlanmayacaktır.”

Araştırma odasından çıkarken Nanahoshi’nin sesindeki heyecanı duyabiliyordum. Ondan ilk defa böyle bir duygu duyuyordum.

***

Bir hafta sonra Nanahoshi büyü çemberini tamamladı. Önceki versiyondaki sorunları gidermek için Zanoba ve Cliff’e danıştı ve onların da katkılarıyla temel mekanizmayı yeniden yarattı. Yoğun konsantrasyonun harikulade bir göstergesi olarak, çemberi birkaç gün içinde tamamladı. Beş kat kağıdı birbirine yapıştırarak kartondan yapılmış gibi görünen bir büyü çemberi yarattı.

“Şimdi başlayalım.”

Cliff ve Zanoba bakarken ben de manamı çembere akıtmaya başladım.

Çember, odayı öğle vakti gibi parlatan canlı bir ışık yaymaya başladı. Mana benden aktıkça, ortasında yavaş yavaş bir şey şekillenmeye başlıyordu. Işık dağıldığında, başka bir boyuttan başarıyla çağırdığımız objeyi görebiliyorduk.

Plastik bir şişeydi. Etiketi ya da kapağı olmayan bir şişe. Basit bir pet şişe.

“Ooh, çok etkileyici.”

“Bu da ne böyle? Cam mı? Hayır, camdan daha yumuşak.”

Zanoba ve Cliff ilk kez 500 mililitrelik bir pet şişe görünce heyecanlarını gizleyemediler. Elinalise ve Julie de yoğun bir ilgiyle şişeye baktılar. Nanahoshi çağırdığı şeye bakıyordu, yumruğunu sıktı ve zar zor duyulabilen bir sesle “Evet, başardım.” dedi.

Sadece bir pet şişe. Aynı anda hem önemsiz hem de önemliydi. O kısacık anda, önceki dünyamız bu dünyayla inkar edilemez ölçüde bağlantılı hale geldi. Cansız bir nesne getirmiştik, üstelik yetersiz bir cisim, ama yine de… bu dünyaya daha önce var olmayan bir şeyi çağırmıştık.

Nanahoshi’ye “Sen başardın,” dedim.

Başını sertçe salladı, kendinden gerçekten memnun görünüyordu. “Evet, yaptım. Artık nihayet bir sonraki adıma geçebilirim! Katmanlı büyü çemberlerini daha derinlemesine araştırdıkça, hemen hemen her şeyi çağırabilmeliyim. Eğer çemberi daha iyi organize edebilirsem, sadece iki ya da üç katmanı değiştirerek büyük ihtimalle…”

Nanahoshi aniden gerçekliğe geri döndü. Gözlerini kaçırdı.

 

 

“Al gülüm ver gülüm, değil mi? Bir dahaki sefere başım sıkıştığında bana yardım et, tamam mı?”

“B-ben de zaten bunu planlamıştım.”

Birden Elinalise’in bana baktığını fark ettim. “Siz ikiniz çok yakın değil misiniz?”

“Her zaman bir aşk ilişkisi olduğunu varsaymakta acele davranıyorsunuz, Bayan Elinalise,” diye cevap verdim.

“Siz bir erkek ve bir kadınsınız. Ama bu uygun değil.” Gözleri sitemkâr bir kayınvalidenin gözlerine benziyordu.

Aldatmaya hiç niyetim yoktu. Ayrıca Sylphie neyin peşinde olduğumuzu biliyordu.

Nanahoshi gönüllü olarak aramıza biraz mesafe koydu. “O haklı, sen yeni evlisin. Karın yanlış anlarsa iyi olmaz.”

Elinalise keyifle gülerek kollarını Nanahoshi’nin omuzlarına doladı. “Heh heh, bunun için endişelenmene gerek yok. Ah, buldum! Bugün bara gidelim! Sen ısmarlayacaksın tabii ki!”

Nanahoshi, Elinalise’in teklifine muzipçe gülümsedi. “Sanırım başka seçeneğim yok. Ama böylece hepinizle ödeşmiş oluyorum.”

“Kulağa harika geliyor, sence de öyle değil mi Cliff?”

Elindeki plastik şişeyi buruşturmakta olan Cliff bize baktı. “Ha? Evet, tabii! Bu bizi eşit yapar. Ama sen de oldukça yeteneklisin, bu yüzden bir dahaki sefere kendi araştırmamda bana yardım etmene aldırmam!”

Elinalise kıkırdadı.

 

Ve böylece grubumuz o öğleden sonra bara doğru yola çıktı. Her nedense, Linia ve Pursena okul binasına doğru giderken bize katıldılar ve “Dışlanmak istemiyoruz,” ve “Bizi de götür, miyav” gibi şeyler söylediler. Nasıl olmuştu da bizim kokumuzu almayı başarmışlardı?

Küçük grubumuz dışarı çıkarken Ariel durup ne yaptığımızı sordu. Olanları anlattığımda, “O zaman size eşlik edecek birini bulayım,” dedi ve Sylphie’yi yanımıza yolladı. Belli ki “eşlik” bir mazeretti ve Ariel sadece düşünceli davranıyordu. Okul kapısından çıktığımızda Badigadi de bize katılmış ve grubumuzun en arkasında yürümeye başlamıştı. Olamaz, buraya ne zaman sızmıştı?

Yolumuzun üzerinde, Büyücüler Loncası’na uğradık ve Nanahoshi biraz para çekti. Görünüşe göre burayı bir banka olarak kullanıyordu ve ciddi bir miktar parayı orada saklıyordu.

Seçtiğimiz bar Badigadi’nin favorilerinden biriydi. Öğleden sonra olmasına rağmen başka müşteriler de vardı. Ancak Nanahoshi buna aldırış bile etmedi. Tezgâha gitti ve elindeki altın dolu torbayı masaya vurdu ve “Bütün mekânı bizim için ayırın,” dedi.

“Ha? Sen ciddi misin?”

Barmenin telaşlı göründüğünü görünce Badigadi araya girdi. “Orada dur bakalım.” Kendi cebinden bir kese daha altın çıkardı ve masaya çarptı. Şimdi iki katı altın vardı. “Bugün şenlik günü! Bugün gelen herkese alkol bedava!” diye ilân etti. Bu adamın gerçekten de asil bir duruşu vardı. Tıpkı bir kraldan beklendiği gibi.

O benim mentorum! Onun gibi olmak istiyorum! Popüler bir manga serisindeki kötü şöhretli, ölümsüz sarışın bir vampiri idol edinen malum çiftin çizgilerini içimden taklit ettim.

Ç.N: “O bendim, Dio!” sahnesine bir gönderme. JoJo’s Bizarre Adventure Bölüm 1’deki sahne. Dio’nun iki uşağı da aynı cümleyi söyler.

Badigadi sanki dünyadaki en doğal şeymiş gibi davranarak bardaki en büyük masaya yerleşti. Orada, “Menünüzde ne kadar yemek varsa getirin!” diye bağırdı.

Hayatımda bir sefer bile olsa bu cümleyi kullnamalıydım. Ödeyen ben olmadığım için, ne isterse sipariş etmesinde bir sakınca görmüyordum ama on iki kişi o kadar yemeği gerçekten yiyebilecek miydik? Eh neyse. Eminim sorun olmazdı.

İlk yiyecekler dağıtıldığında, İblis Kral ayaklandı ve “Pekâlâ, bugün neyi kutluyoruz bakalım?” diye sordu.

“Sessiz’in araştırmasının büyük başarısını,” diye araya girdi Elinalise.

“Tamam. Öyleyse, Sessiz, ayağa kalk. Mezuniyet konuşmanı yapmalısın.”

Nanahoshi ayağa kalktı. Çekingen görünüyordu. “Bugün için sağ olun.”

“Tamam, şimdi şerefe!”

“Şerefe!”

Ve böylece, kısa zaman önce kutladığımız düğün töreninden çok da farklı olmayan bir parti başladı.

***

Keyifliydi. İyi şeyler olduğunda insanlar eğlenir ve içki içerdi. Önceki hayatımda böyle bir eğlenceye hiç katılmamıştım, bir kez bile. Bu dünyada bile sadece birkaç kez katılmıştım. Bir maceraperestken, birlikte çalıştığım partilerde ara sıra içki içerdim ama bu konuda hep bir alaycılık hissederdim. Sadece aptalların sarhoş, gürültülü ve çılgın olduğunu düşünürdüm. Etraflarındakileri dikkate almamalarına içten içe dudak bükerdim. Ama şimdi kendim de bu karmaşanın içinde olduğum için, nihayet o insanların nasıl hissettiğini anlıyordum. Bazen sadece gevşemek ve eğlenmek gerekir, diye düşündüm.

Nanahoshi’ye baktığımda bu düşüncemin doğruluğunu daha iyi anladım. Japonca anime temalı şarkılar söylerken Linia’nın kulaklarını okşuyordu. Ara sıra gevşeyip sıkıntılarınızı unutmazsanız, devam edemezdiniz. Ne de olsa hayat acılarla doluydu. Mümkün olan her yerde iyiliği bulmaya çalışmazsanız, parçalanırdınız. Elinalise ve Badigadi, yaşadıkları süre göz önüne alındığında, muhtemelen bunu hepimizden daha iyi biliyorlardı.

Sylphie ve ben bugün gönlümüzce içki içecektik. Evde hiç içki içmezdik; bu ikimizin de alışık olduğu bir şey değildi. Ve-evde neden içmediğimizle hiçbir ilgisi olmamasına rağmen- Sylphie’nin ne kadar kötü bir sarhoş olduğunu nihayet anlamıştım.

Hayır, sorun kötü olması değildi. Hiç de kötü değildi. O sadece yapış yapış bir ayyaştı.

“Hey, Rudy, başımı okşa.”

“Tamam, tamam. Uslu kız.”

“Kulaklarımı da emebilirsin, biliyor musun?”

“Sakıncası yoktur umarım.”

“Ha ha, bu gıdıklıyor.”

Sarhoş olduğunda, inanılmaz derecede sevimli bir canlıya dönüşüyordu. İçki içme konusunda ona daha sık danışmam gerekecekti. Ama davranışları beni tek başına içmesi konusunda endişelendiriyordu. Belki de ona evimizin dışında içmemesini söylemeliydim, ama sonra bunun benim için fazla kontrolcü olup olmayacağını merak ettim.

Hayır, bunun bir önemi yok, diye karar verdim. O benimdi. Yanlış olan neydi?
Bana ait olan bir şeye her istediğimi yapmaktan daha iyi ne olabilir?

“Rudy, sarılsana bana?”

“Evet, evet, kalçalarına sıkıca sarılacağım.”

“Hee hee. Çok mutluyum.” Gülüşü kulağa çok yaramazca geliyordu.

Ahh, sadece onunla eve gitmeyi ve sevişmeyi düşünmek bile dünyanın neden bu kadar aşk şarkılarıyla dolu olduğunu anlamamı sağladı.

“Rudy, biliyor musun, son zamanlarda kendimi kıskanç hissediyorum.”

“Ne, cidden mi? Kime karşı? Artık ona gitmem. Onunla bağımı tümüyle koparacağım.”

“Aslında, Ruijerd-san. Geçenlerde bana ondan bahsetmiştin, hatırladın mı? Ondan bahsederken bakışların öyle değişiyor ki… anlarsın işte?”

“Evet, ama ona gönülden saygı duyuyorum. Buna üzülmemelisin.”

“Bundan hoşlanmıyorum. Sadece benimle ilgilenmeni istiyorum!”

Ona Ruijerd’den bahsettiğimde böyle konuşmamıştı. Gerçekten böyle hissetmiş olmalıydı. Her şeyi mükemmel bir soğukkanlılıkla kabullenmesinin hep ürkütücü olduğunu düşünmüşümdür ama belki de öyle görünmesinin tek nedeni bunu sağlamak için çok çalışmasıydı.

Tam Sylphie’yi kucağıma çekip ikimiz oynaşmaya başlamıştık ki Nanahoshi yanımıza geldi. Sarhoştu ve kavga çıkarmaya çalışıyordu. “O kadar tatlısın ki kusabilirim. Kes şunu artık. Erkek arkadaşım olmadan kaç yıl geçirdiğimi biliyor musun?”

Şarkı söylemeyi çoktan bitirmiş miydi? Onunla düet yapmaktan memnun olurdum. Popüler bir şarkı seçtiği sürece tabii, aşina olduğum bir şey olması gerekiyordu. Ama yine de kuşak farkı olabilirdi.

“Eğer sevişecekseniz en azından insanların sizi görmek zorunda kalmayacağı bir yere gidin.”

“Hadi ama, böyle yapma. Burada alkol var. Hadi birlikte biraz keyif çatalım.”

“Ayrıca, bir süredir bunu sana söylemek istiyordum. Odamın içinden bile- gıcır gıcır, şak şak. Evlilik de neyin nesi? Ha? Evlilik ne lan? Yani iyi, beni bağlamaz. Ama ne halt ettiğinin farkında mısın sen? Ben oradaydım, tamamen çökmüştüm, bunalımdaydım ve siz ikiniz yan odada yiyişip duruyordunuz. Geceleri seslerinizin yankısını hiç duydunuz mu? Tanrım– iğrenç.”

Badigadi aniden Nanahoshi’yi kollarının arasına aldı. “Bwahaha! Sen gel buraya! Bugün bana tuhaf şarkılarını söyleyeceksin!”

“Onlar ‘tuhaf’ değiller; benim dünyamda popülerler!”

“İlginç! Hangi dünyadan geldiğini bilmiyorum ama benim için söyle hadi! Git, söyleyebildiğin kadar söyle!”

“Dur biraz, önce Rudeus’a söylemem gereken bir şey var!”

“Puahaha! Sana yardımcı olan adama söyleyecek güzel bir sözün yoksa şarkı söylemen daha iyi! Hadi, başla!”

“Sadece düşüncelerimi ifade ediyordum!” Nanahoshi itiraz ederek bağırdı.

Muhtemelen minnettarlığını ifade etmek istiyordu. Yine de başı dertte olan bir arkadaşım için herkesin yapacağını yapmıştım. Bana teşekkür etmesine gerek yoktu. Ayrıca, bir İblis Kral tarafından kaçırılmayı hak etmek için oldukça yüksek bir sosyal mevkiye sahip olmalıydı. Sanki bir krallığın prensesi gibiydi. Yani, eğer prenses hücre yerine bir bara götürülseydi. Ve barlarda her zaman bir sahneye yer verilirdi.

Biraz sonra Nanahoshi şarkı söylemeye başladı. Gecikmeli olarak bir de eşlikçi katıldı. İlk başta bir halk ozanı sanmıştım ama gözümü açtığımda Badigadi olduğunu gördüm. Enstrüman çalabildiğini bilmiyordum. Ayrıca, ondan kendisi için şarkı söylemesini istemişti ve yine de onunla birlikte mi sahne alıyordu? Bu adamı hiç anlamıyordum.

Tüm bunlar bir yana, tanıdık bir şarkıydı. Nereden duyduğumu tam olarak çıkaramıyordum… ah, demek buydu. “Gandhara,” Monkey dizisinin bitiş müziği. Bu kesinlikle onun neslinin bilmesini beklediğim bir şey değildi. Ama sonuçta bayağı meşhurdu.

Bununla birlikte, berbat söylüyordu. Çok kötüydü. Korkunçtu. Belki de eşlikçisiyle senkronize olamadığı içindi. Hayır, ikisi de berbattı ve bu yüzden birbirleriyle uyum içinde bile söyleyemiyorlardı.

Gerçekten eve gitmeyi bu kadar çok mu istiyordu? Bu benim anlayamayacağım bir şeydi. Benim vatan sevgim, buradaydı.

Yine de keyifli bir partiydi. Bir ara tekrar yapmalıyız.

 

***

Partinin yıldızı Nanahoshi tamamen kendinden geçince parti de sona erdi. Linia ve Pursena onu, yatıya kalması için yurt odalarına götürdüler. Geri kalanlar gruplara ayrıldı. Ağır ayyaşlar bir tur daha içmek için başka bir bara geçtiler.

Sylphie ve ben eve dönmeyi tercih ettik. Sarhoş haliyle gülüyor ve koluma asılıyordu. Bacakları biraz dengesizdi, bu yüzden onu desteklemek için bir kolumu beline doladım, aniden playboyların grup randevularına gittiklerinde nasıl hissettiklerini anladım ve skor elde edeceğini bilerek.

Tabii ki, böyle iffetsiz düşüncelerim yoktu – gerçi eve gittiğimizde bu değişecekti.

“Rudy, biraz fazla gürültü yok mu?” dedi Sylphie aniden.

“Hm?” Şimdi o söyleyince…

Kulaklarımı gerdim. Birinin bir şeye vurma sesini ve tartışan insanların seslerini duyabiliyordum. Sanki kediler kavga ediyormuş gibiydi. Evimize yaklaştığımızda, kapıda duran ve gürültülü bir şekilde kapıya vuran bir grup gördük. Uzaktan tek görebildiğim siluetleriydi. Mahallenin veletleri ya da bir tür hırsız olabilirlerdi.

Alkol yüzünden zihnim hâlâ allak bullaktı ama ne olur ne olmaz diye iblis gözümü aktif hale getirdim. Sylphie yanaklarını tokatladı ve hâlâ dengesiz olsa da kendi ayakları üzerinde durmaya başladı. “Rudy, bizi alkolden arındıracağım.”

“Tamamdır.”

Sylphie sessizce bana arındırma büyüsü yaptı ve içimdeki alkolün buharlaştığını hissedebildim. Beni tamamen ayıltmadı ama kafam daha netti. Müstakbel hırsızların bizi fark etmediğinden emin olmak için sessizce onlara doğru süzüldüm. İşte o zaman seslerini duydum.

“Bu kadar geç saate kalmamızın tek nedeni senin bizi kaybettirmendi, Norn!”

“Aynı şey senin için de geçerli, Aisha. Yok o yoldan gidelim yok buradan gidelim diye söylenip durdun.”

“Ayrıca, buranın gerçekten onun evi olup olmadığını bile bilmiyoruz! Şimdi ne yapacağız? Bütün hanlar çoktan kapandı! Şimdi dışarıda soğukta kamp kurmak zorunda kalacağız!”

“Bu benim de hoşuma gitmiyor ama onun evinde kalacağımızı söyleyen sendin, o yüzden bugün bir odaya ihtiyacımız yoktu. Onun evinde kalmak istemiyordum ama sen beni gelmeye zorladın-“

“Çünkü Ginger’a iyi olacağımızı söyledin! Bundan sonra bir oda tutmak aptallık olurdu!”

“Hep böylesin, hep daha iyiymişsin gibi davranıyorsun.”

Ciyaklayan sesler. Çocuk sesleri, bana biraz tanıdık gelen sesler. Karşılıklı konuşmaların ortasında tanıdığım isimler duydum. Sonra nihayet.

“İkiniz de sakin olun. Burası kesinlikle onun evi. Burada tanıdık bir şeyler hissedebiliyorum.” Sakin bir adamın sesi. Duyduğum anda içimde tarifsiz bir duygu girdabı yükseldi.

Rahat bir nefes aldım ve önlerine geçtim.

“Ah!”

“Abi.”

İkisi de oldukça büyümüş olan iki küçük kız kardeşim, Ice Climber’daki karakterler gibi farklı renklerde kutup giysileri giymişlerdi. Norn Greyrat ve Aisha Greyrat. Yüzünde karmaşık bir ifade olan muhtemelen Norn’du ve şiddetli bir kararlılık ifadesi olan da muhtemelen Aisha’ydı.

“Abi, seni çok özledim!” Aisha uçarak üzerime geldi, kollarını ve bacaklarını küçük bir maymun gibi gövdemin etrafına dolayıp bana sarıldı. Yanağını yanağıma sürttü. Teni soğuktu, gerçi ben alkolden ısınmış olabilirdim. “Ooh, çok sıcaksın ya! Ve alkol kokuyorsun!”

“Ve sen beni üşütüyorsun. Lütfen bırak beni.” Aisha’yı üzerimden sıyırırken, dudaklarını sıkıca büzmüş olan Norn’a baktım. Selamlamak için çenesini eğdi.

“Alkol mü içiyorsun?” diye sordu.

“Evet, parti için birazcık içtik.”

Tedirgin görünüyordu ve bunun sadece utangaç olmasından kaynaklandığını düşünmüyordum. Paul onun benim en büyük hayrânım olmadığını zaten söylemişti.

Ve Norn’un arkasında duran…

“Uzun zaman oldu, Rudeus,” dedi yüzünde yara izi olan kel adam. Mızrak kullanan asil bir savaşçıydı. Onu en son üç yıl önce görmüştüm, farklı görünmüyordu.

“Sen öyle diyorsan, Ruijerd-san.”

Gözlerini diktiği kişi Sylphie’ydi. Yüzündeki ifade şaşkınlığa dönüştü ama hemen başını eğdi.

“Rudy, neden onları içeri davet etmiyoruz?”

“Oh, tabii, doğru. Hadi içeri gelin.” Kapının kilidini açtım ve onlara içeri girmelerini işaret ettim.

Mektup geleli neredeyse bir ay olmuştu. Beklediğimden çok ama çok daha erken gelmişlerdi.

 

 

Çeviri&Düzenleme:Rooty

İletişim ve tavsiye için Instagram’ım : ql_enesk

Okuduğunuz için teşekkürler, keyifle kalın.